Ik hou ervan om de dingen van alle kanten te bekijken, betasten, beproeven, doordenken. Vanuit de zekerheid dat er altijd nog nieuwe, andere en verrassende invalshoeken mogelijk blijven. Zo kan ik onzekerheid goed hanteren, en heb ik altijd animo om aan de slag te gaan, met telkens weer iets nieuws. Praxis had goed mijn tweede naam kunnen zijn. Frederika is het geworden, dat betekent ‘machtige door vrede”. Die voelt best groot om te dragen. Ik doe mijn best.

Voorwaarde voor mijn ‘kunnen zijn wie ik ben, en doen wat nodig is’, is dat ik een basis voel in de verbinding met de mensen om me heen. Zonder die verbinding ga ik ‘op drift’, als een schip zonder roer. Ik put in het leven en in mijn werk uit mijn eigen ervaringen. Met mensen en in situaties die me gevormd hebben.

Mijn belangrijkste vorming vind ik thuis aan de keukentafel. Met Rogier, mijn man, onze twee kinderen Abel en Lotte en hun partners, onze twee pleegkinderen Petra en Mandy, haar partner, en ons pleegkleinkind Abby.

Rogier is er. Voor mij, met mij. Daarmee is eigenlijk alles gezegd. Hier benoem ik slechts zijn inbreng vanuit zijn ervaringen als ambulant werker in de GGZ. Aan onze keukentafel brengt hij zijn wijsheid en praktijkervaringen met mensen in bijzondere omstandigheden dagelijks in. Ook zijn ervaringen met vaak goed bedoelde, maar doorgaans afleidende en verstorende ‘systeeminterventies’.  Dat helpt me, vormt me, scherpt me, in waar het om gaat of zou moeten gaan. Dat we de organisaties niet verdraaien, dat telkens beleid zo’n overheersend perspectief dreigt te worden, dat het altijd om bijzondere mensen in bijzondere omstandigheden gaat, waarbij het vaak wel, maar soms ook niet lukt om verbinding te maken en van daaruit ondersteuning te bieden. Dat vakmanschap veel meer draait om het leren zien en begrijpen van de bijzonderheid van de individuele mens, dan om kennis over doelgroepen te hebben.

Sociaal leven

Door de kinderen word ik gevoed en gevormd, telkens weer. Simpelweg door het ervaren van de rijkdom dat ze er zijn. Dat ze hun geheel eigen weg door het leven vinden. Ze brengen me altijd weer nieuwe invalshoeken en ervaringen. Dingen waar ik nooit van gehoord, of over nagedacht heb. Die ik uit mezelf ‘stom’ zou kunnen vinden, maar die door hun ogen glans krijgen. Interesses of bezigheden die ook mijn leven verrijken. Door hun liefde en aanwezigheid. ‘Just being’. Dat geldt ook voor vrienden, veel (!) vriendinnen, en familie. Wat fijn, verrijkend en vormend dat die er zijn, en dat velen van hen er al heel lang zijn, zodat je echt ‘een leven deelt’. Collega’s, zeker als ik al langer samenwerk, worden voor mijn gevoel ook altijd onderdeel van mijn ‘eigen’ netwerk. Duurzaam en blijvend dus. Als zo’n relatie stopt, doet het me ook altijd verdriet. Hoe belangrijk, steunend en verrijkend een eigen netwerk is ervaar ik dagelijks.

Mijn jeugd is ook een vormende ervaring geweest. Dat was een jeugd met spel, sport en vrolijkheid, een jeugd van gretig leren, leuke ervaringen, gezellige feestjes, toffe vakanties en lieve mensen in de buurt. Het was ook een jeugd van verwaarlozing en ernstige mishandeling als gevolg van trauma. Een jeugd met psychiatrie, armoede, scheidingen, verslaving. Met gevoelens van verlorenheid en eenzaamheid als gevolg. Die zware kant bleef altijd in de schaduw, een beetje verborgen. Dat is veranderd. De weg uit de schaduw naar het licht, van zwijgen naar spreken, en vooral van delen, is ook een heel vormende ervaring geweest. Te snappen wat er met me gebeurt en gebeurde. Echt te voelen hoe het was (want dat was diep weggestopt). Te durven ervaren ‘dat het niet mijn schuld was’. Te horen hoe het voor de ander was en is. Te leren de ontregeling, die sommige triggers nog steeds kunnen brengen, liefdevol te omarmen en me er niet door uit het veld te laten slaan. Gewoon adem halen, opstaan en weer doorgaan.

Ik weet dus wat het is om ‘ervaringsdeskundige’ te zijn in de thema’s waar ik dagelijks mee bezig ben. Dat ik dat kan, dat ik kan functioneren daarin, vervult me met trots. En dat dat gelukt is in verbinding met de mensen die in mijn jeugd een rol hebben gespeeld, vervult me met dankbaarheid. Hulp had geholpen, maar ingrijpen niet. Ik heb ervaren hoe een ‘systeem’ zelf kan helen.

En waar het niet is gelukt om in contact te blijven kan ik er vrede mee hebben. It takes two to tango. Maar soms danst iemand liever een wals. Of de klompendans. Ook goed.

En dan. Rust, inkeer en vrede vind ik in boeken en in de natuur. En in mijn eigen speelse, zelfde gecreëerde vormen van spiritualiteit. Een beetje eclectisch met een vleugje boeddhisme, druïderie en sjamanisme, en vooral met creativiteit. Ik weet niet wat het betekent, maar het brengt me vreugde en verzoening. Toen ik afscheid nam van mijn twee ‘pleegborsten’ (zoals ik mijn siliconenborsten liefdevol noemde) heb ik daarvoor een ritueel gemaakt. Toen ik een grote operatie tegemoet ging, maakte ik een mozaïek van een feniks (een vogel die opstijgt uit de eigen as) in de achtertuin. En om te helen als moeder, mag ik een beetje meewerken aan sommige kunstwerkjes die mijn dochter maakt. Het vormgeven van het leven kan op vele manieren. De schoonheid, en rijkdom daarvan mogen ervaren is een geschenk dat me met diep ontzag vervult.